Gouden aandacht
Judith Schram is directeur van Stichting Welzijn Castricum. Vanuit haar functie heeft ze genoeg gezien als het gaat om armoede en eenzaamheid. Toch stopt haar sociale hart nooit met kloppen en zit ze continu boordevol ideeën om de kwetsbaren uit de samenleving te bereiken.
““Het gaat juist om die kleine dingen.””
“Door de Samen Goud voor Elkaar-campagne ben ik gestimuleerd om na te denken over wat ik zelf nou eigenlijk doe. Toen bedacht me ineens dat ik mijn buurvrouw, die sinds een half jaar weduwe is, eens aan moest spreken om te vragen hoe het nou met haar gaat. En ik zag een oudere mevrouw naar wie ik altijd zwaai tijdens mijn rondje met de hond. Ineens stond er een bed in de kamer. Daarop heb ik een tijdschrift en een kaartje in de bus gedaan met de vraag of ze hulp nodig heeft, bijvoorbeeld bij de boodschappen. Dat bleek niet nodig, maar dat zijn van die kleine dingen die je kunt doen. Heel veel mensen denken meteen aan vrijwilligerswerk, maar ik denk dat het juist gaat om die kleine dingen.”
Judith is van mening dat Welzijn meer moet faciliteren, zodat mensen gewoon iets simpels kunnen doen. “Dus misschien kunnen we standaard kaarten maken, die mensen bij elkaar in de bus kunnen doen. Dan maak je het voor mensen wat makkelijker om het gesprek met elkaar aan te gaan.”
Vooral in de zomer was het heel druk bij Stichting Welzijn in Castricum. “Veel kinderen zijn dan op vakantie en mensen lopen dan binnen om van alles. Van een formuliertje invullen tot gesprekken over eenzaamheid. Maar ook vragen waar je naartoe moet in bepaalde situaties, bijvoorbeeld bij euthanasie.” En het zijn gerust niet alleen maar ouderen waar we op het gebied van eenzaamheid mee te maken hebben, ziet ook Judith. “Tussen de 18 en de 30 zien we nu een groep die sociaal zijn verarmd. Het zijn jongeren die door de coronatijd van hun 14de tot hun 18de niet naar school zijn gegaan. Zij hebben niet geleerd om normaal contact te maken.”
Het blijkt toch moeilijk voor mensen om toe te geven dat ze eenzaam zijn. “Zelfs het gesprek met iemand hierover voeren is al lastig. En dan is ‘hoe gaat het met je?’ vaak de simpele eerste vraag. Maar er zijn zeker ook andere oplossingen, volgens Judith. “Je kan bijvoorbeeld de 70-plusdames uit een straat uitnodigen voor een high tea. Die zet je dan bij elkaar aan tafel. Dan hoop je dat ze daarna met elkaar iets leuks gaan doen. Maar als je te lang eenzaam bent, dan vervlakken je emoties. En als je daarnaast ook nog wat introvert of verlegen bent, dan zit je waarschijnlijk niet te wachten op een high-tea of een bingoavond.”
De grootste uitdaging van Stichting Welzijn is om achter de voordeuren te komen. “We doen bijvoorbeeld buurtbakkies, dan zit je al in de straat dus dat scheelt al. Als je dan hoort dat een buurvrouw altijd de gordijnen dicht heeft, dan bellen wij gewoon aan. Met het risico dat iemand zegt: waar bemoei je je mee.” Dankzij de campagne zouden de buren meer eenzaamheid in de straat moeten signaleren. We mogen natuurlijk niet overal zomaar naar binnenkijken? Ik zeg, doe het maar wel.”
