Gouden kracht op het voetbalveld

Het is niet zo dat Bram net komt kijken met zijn negentien jaar. Toen hij begon als trainer/coach was hij slechts veertien lentes jong. “De dochter van de beste vriend van mijn vader speelde in het team. Vijf jaar geleden gaf hij aan dat hij geen tijd meer voor de trainingen had. Toen ben ik een jaar ingestapt. De Foresters vroeg me daarna of ik het niet structureel wilde doen. Dat wilde ik wel. En dit team is met me meegegroeid, dus we kennen elkaar al jaren.”

Bram heeft zelf altijd gevoetbald, tot zijn team stopte. “Ook daar stond ik altijd langs de lijn te coachen. Maar ik regelde ook invallers en verzorgde de communicatie met de clubs. Toen ik zei dat ik dat niet meer ging doen, wilde niemand het overnemen. Toen viel het team uit elkaar, helaas.”

“Waar begin ik aan?”, moet Bram gedacht hebben toen hij op zijn veertiende begon. “Klopt, maar dat is ook hoe ik in elkaar zit. Ik begin gewoon en als ik het niet leuk vind, dan stop ik ermee.” En leuk, dat vindt Bram het zeker. Samen met twee collega-trainers staan er drie meidenteams tegelijk op het trainingsveld, deels dus onder zijn leiding. “Ik vind het leuk om deze meiden niet alleen op in het voetbal, maar ook als persoon te zien groeien. Ik studeer ALO, dus het stukje pedagogiek is voor mij interessant. De groepsdynamiek is in de drie teams zó verschillend, dat is nog wel het meest interessant om te zien. Dat we soms tien minuten bezig zijn om teams te maken, vind ik dan ook helemaal niet erg.”

Niet alleen de meiden, maar ook hun ouders zijn superblij dat Bram ze onder zijn hoede heeft genomen. “Ik krijg elk jaar een cadeautje van mijn team. En als ik de ouders tegenkom in het dorp, dan complimenteren ze me vaak. Ook vanuit de club krijg ik waardering.” Kan Bram het anderen aanraden op op deze manier goud voor elkaar te zijn? “Zeker. Als je dat stukje waardering leuk vindt om te krijgen, dan moet je het zeker doen. En je hoeft er niet eens goed voor te kunnen voetballen.”